Dolomieten Marathon

Afgelopen zondag was het dan weer zover: m'n 7e deelname aan de Maratona dles Dolomites.

In 2003 was het mijn  1e hooggebergte week. Met 13kilo overgewicht wist ik toen de medio uit te rijden: 118km en 3195hm op de teller. Een geweldige ervaring. In 2004 met ongeveer hetzelfde overgewicht wederom de medio en maar liefst een kwartier sneller.
In 2005 dan met slechts 2 kilo overgewicht voor het eerst de langste route met de beruchte Passo Giau: 9,6km lang en 9,2km gemiddeld. Een mooie dag van gemaakt met een vriendin en na 9 uur en 36 minuten de finish gehaald: 142km en 4345hm(iets te optimistisch) gaf de , toen, Polar aan. In 2006 voor eigen kansen gegaan op wederom de langste afstand en 2 uur van de tijd afgereden: 7 uur en 36 minuten over 139km en 4180hm. Voor mij mijn beste prestatie ooit: ter vergelijk de absolute kopman van het Klasbakteam had dit jaar 7 uur 31 minuten.

In 2008 was het bloedheet en was ik te vermoeid vanwege te veel zware tochten in te korte tijd: Giro etappe, Marcialonga, Gent-Wevelgem, DreilanderGiro zodat ik het bij de korte afstand heb gelaten: 59km en 1760hoogtemeters. In 2013 tijdens de sneeuweditie helaas een sleutelbeenbreuk 4 weken voor de start en heb ik het Sella rondje en de Campolongo nog een keer gereden: 78km en 2283hoogtemeters.

Dit jaar dus weer een zeer warme editie: om 5 uur was het al 16 graden. Geen jasjes, beenstukken, handschoenen etc nodig. Slechts de armstukken mee naar de start.
Met nog 5 kilo overgewicht wel een kilotje lichter dan de Ventou week onlangs wel besloten voor maximaal de medio te gaan. Voor mij geen Giau onder deze omstandigheden. (was nog wel op tijd bij de splitsing om te kunnen kiezen).
De taktiek was als volgt: iets langzamer rijden dan de vorige dagen (je bent toch al vroeg in de middag binnen dus tijd zat), bij elke post stoppen voor 2 bidons met koud water en dan tevens 2 bekers te drinken. Dit alles om kramp te voorkomen of in de problemen te komen door de warmte want ja er zat nog een muurtje van 19% te wachten aan het einde.

Rond 6.50 over de startmat en vanaf La Villa op weg naar de Passo Campalongo:

 Ondanks een paar stukjes 10-11% niet al te zwaar maar wel erg druk. Met duizenden fietsers op het parcours (totaal 9300)is het dan nog erg druk in het begin. Zo druk dat het helemaal stil kwam te staan. Dus 1x voet aan de grond waarna het heel langzaam weer verder ging. Na de top de afdaling naar Arabba voor de klim van de Passo Pordoi. Een van de mooiste klimmen: in 33 haardspeldbochten met gematigde percentage's naar de top op 2239m:

Het liep wel aardig en de renners begonnen zich al redelijk te verspreiden zodat je overal zonder problemen door kon fietsen. Op de top maar de eerste gel naar binnen gewerkt alvorens af te dalen naar het begin van de Passo Sella:

Vanaf de afslag Pordoi is het dan nog ruim 5km klimmen naar de top op 2244m. Sella is een lastige klim met lange rechte stukken en pas op het einde nog wat haarspeldbochten. Maar deze keer liep het prima en zonder problemen naar boven gereden. Wel onderaan de eerste stop genomen bij de verzorgingspost.
De volgende hindernis is de Passo Gardena maar dat ik een gemakkelijke. Eerst een kort stukje klimmen vanaf Plan de Gralba, hierna gebruik gemaakt van de 2e verzorgingspost, stuk afdalen en daarna nog een paar haardspeldbochten naar de top:

En dan is het 9km afdalen naar de finish in Corvara en kun je kiezen tussen finish korte afstand of door voor de midden en/of lange afstand. Omdat het goed liep doorgegaan voor de middenafstand.

En dus weer de Passo Campalongo op; stuk rustiger dan eerder maar ook een stuk warmer. Op de top weer gebruik gemaakt van de verzorgingspost, ook een eigen gel genomen, en daarna afdalen naar Arabba en nu niet rechts naar de Pordoi maar links af meest afdalend naarde splitsing midden/lange afstand aan de voet van de Passo Falzerego. Ofschoon ik nog op tijd was om door te mogen voor de lange afstand was dat geen optie.

Dus linksaf,  de beklimming van de Passo Falzerego: een prachtige klim die in het laatste deel wat zwaarder wordt:

Maar ook deze hindernis werd zonder problemen genomen en op de top wederom een verzorgingspost. Wederom 2 bidons water en ook een beker cola. Nog even doorzetten want nog een km pittig klimmen naar de top van de Passo Valperola. Ook dat lukte en dan de afdaling in naar La Villa.
In La Villa stond er nog muur, sinds 2014 in het parcours, te wachten en het was wel mijn bedoeling deze fietsend te nemen en liefst zonder kramp. Op deze muur van 19% was tijdens een test eerder in de week het voorwiel van de grond gekomen. Beetje op reserve in de afdaling gereden en toen was het zover:

Mur dl Giat oftewel de Muur van de Kat:

Maar ondanks de vele lopers en afstappers zonder al te veel problemen naar boven gereden en in tegenstelling tot heel veel ander rijders zonder kramp. Het was een slachtveld in de laatste 2,5 naar de finish. Heel veel mensen aan de kant, rekken of zelfs lopen. Gelukkig bleef mij dit bespaard en rustig naar de finish gereden. Uiteraard een zeer langzame tijd, nog langzamer dan 2004 maar wel lekker gereden zonder problemen en daar was het me om te doen.

https://www.strava.com/activities/340577330

Incl rijden naar start en terug vanaf de finish: 117km en 3073hoogtemeters.

Volgen jaar 3 juli is ie weer en ook nu zeg dat het in principe mijn laatste keer was...